Ku pamięci

Na świat w listopadzie
cień zadumy się kładzie.
Nostalgiczna nuta nasze serca okrywa,
a smutek częstym gościem w nim bywa.

Ten miesiąc otwiera Zaduszek dzień pamięci,
Niejednemu łza wspomnień w oku się zakręci.
Dają temu wyraz światełka zniczy zapalone
z bukietem chryzantem w tym dniu zespolone,
Układane na grobach delikatnym gestem,
do wtóru z muzyką liści pożółkłych szelestem.

Myśl krąży koło tych, 
których już nie ma wśród nas,
To nasz pamięci hołdu wyraz.
Szeptana modlitwa cicho wzlata ku górze,
wraz z aurą tego dnia skryje się w chmurze.

Ci co odeszli żyją wciąż w naszej zadumie,
a w niej ból i rozpacz ukrywa się jak umie. 
A więc my żyjący o Nich pamiętajmy
A w Zaduszki 
hołd pamięci im oddajmy.

To westchnienie pamięci w strofach utkane

moim najbliższym i bliskim sercu przekazane.

Poświęcone mojej ukochanej nad życie córce Darii,

która była polecona w dniu urodzin Najświętszej Marii.

A jednak nagły splot okoliczności 

pozbawił mnie, matkę, żyć w dumie i radości.

Dał w wyższe siły wielkie zwątpienie,

nie takie było Boże me życzenie.

Odeszła moja duma, siła, moc i radość

pozostawiając ból i rozpaczy zadość. 

Przyszło mi czekać, aż przyjdzie taki dzień,

że i ja cicho usunę się w cień.

I jako ptak na niebie,

poszybuje lotem błyskawicy za siebie. 

W wierszu kryje się

 westchnienie dla Anafigi, wspaniałej blogierki i kobiety,

z którą nić przyjaźni- nieubłagana śmierć- urwała niestety.

Pamięć daję Tobie AN  w znicza płomieniu,

Dla przyjaciół Anuś jesteś w sercach, nie tylko we wspomnieniu.