Portret jej...

Ona, 

w portrecie cała w bieli
wibrującą nutą w przestrzeni
w blasku słonecznych promieni,
w szmaragdowym odmęcie zieleni.

  Nerw dźwięku w żywo bijącej kaskadzie,
  hołd przyrody w symfonicznej zasadzie.

Melodia skrzydłem wznosi się w sopranie

w cudzie egzystencji anielskich strun granie.

Tańcz, tańcz, 

jako nimfa wiosną lekko, zwiewnie,
graj melodię smykiem 

jako jesień przejmująco nostalgicznie rzewnie...

aż opadnie kurtyna w falujące bielą ramiona,

zwiastujące 

martwe gwiazdy, kosmicznej ciszy znamiona ...

Trwa głusza mroźnego objęcia,

w puchu bieli zimowego zadęcia,

aż przyjdą przesilenia zmian zwiastuny,

sposobiące na nowo instrumentu struny.

Preludium świergotu i nieśmiałej zieleni,

w obliczu przedwiośnia krajobraz odmieni. 

Aż nastąpi natury w rozkwicie czas ekstazy,

a aura i słońce w roli ulubieńca wiosennej fazy,

zola